De heenreis naar Livingstone verliep volgens plan. Geen onoverkomelijke problemen.

Projectleider Rabeccah kwam ons goedlachs van het vliegtuig afhalen en bracht ons naar de Highlands een stuk bush dat door de gemeente is aangewezen als uitbreidingsgebied voor Livingstone en waar ook het vrijwilligershuis staat. Het zat alleen de eerste dag nog helemaal vol zodat we even bij een eenvoudig guesthouse aan de overkant werden ondergebracht.

Afrika en de mensen kwamen meteen weer “binnen”. Ontzettend vriendelijk, behulpzaam en vrolijk. Zoals we ze kenden vanuit de eerdere trips. We voelden ons meteen thuis.

We wonen op loopafstand van het centrum van de stad (een half uur ongeveer). De stad ligt wel een meter of honderd lager. De heenweg gaat als een speer en terug wordt het wat moeizamer. We zijn vrijdag meteen naar de stad gelopen om hem te verkennen.

In ons vrijwilligershuis waar we zaterdag definitief terecht konden wonen ongeveer 30 vrijwilligers uit zeker 12 verschillende landen. De meesten zijn veel jonger en driekwart is vrouw. Voor mij voelt het als bij de Nationale ombudsman. Vertrouwd, dus J!. De vrijwilligers werken op allerlei verschillende projecten in Livingstone, variërend van metselen tot medische hulpverlening en les geven op school.

Op werkdagen zijn we op de projecten, in de weekenden kunnen we dingen voor onszelf doen.

We gaan naar de projecten met een fiets. Die werden ons zondagochtend ter beschikking gesteld en we besloten ze meteen uit te proberen door ermee naar de Victoria Falls te rijden. Die liggen zo’n 15 kilometer bij ons vandaan. De fietsen doen het prima (dank je Kevin!!). De Falls liggen nog een paar honderd meter lager dan de stad. Dat betekende dat de heenweg nog gemakkelijker ging, maar de terugweg ….. We hebben die nacht uitstekend geslapen.

Maandag gingen we dan na een oriëntatiebijeenkomst echt aan de slag.

Project Karel: Tutalike (life begins )

Ik ga me helemaal storten op een project voor vrouwen in een straatarme wijk van Livingstone (Gwenya). In het project wil ik met een groep vrouwen een bedrijfje opzetten om met breimachines schoolkleren te maken die kunnen worden verkocht, waarmee geld kan worden verdiend. De groep bestaat voornamelijk uit HIV-besmette vrouwen en weduwen, meestal met kleine kinderen. Een erg kwetsbare groep dus. Ze hebben een plan, een gedreven coördinator (Suziku) maar geen kennis van het omgaan met breimachines, geen breimachines, geen wol, naalden, scharen, enzovoorts. Daar gaan we aan werken. Met een maand moet het bedrijfje volledig van de grond zijn gekomen. (We hadden ook al wat breinaalden meegenomen en ze waren daar erg blij mee want de meeste vrouwen breiden nu met fietsspaken)

Achterliggende doel van het project is om de kinderen die nu vanaf 8 jaar met een handbeitel stenen klein maken om gebruikt te worden in de fundamenten van huizen weer naar school te krijgen. Uit geldnood werken ze nu, maar met de opbrengst van het bedrijfje kan daarin verandering worden gebracht. Met een opleiding maken ze meer kans op een betere baan in de stad.

We hadden al het één en ander via de email voorbereid en het projectplan had ik al voorlopig goedgekeurd. (was al in de COR-box geweest J)

Als ik maandagmiddag op het project kom zijn er al twee docenten druk in de weer om met geleende breimachines uit te leggen hoe het werkt. Nog even zonder wol want dat was er nog niet.

Nadat ik met de over-all projectleider (Rabeccah) en Suziku) de planning en het budget nog een keer stevig heb doorgenomen hebben we in de stad de wol en dergelijke meteen gekocht. Er moeten ook nog twee wat duurdere breimachines (niet op electra, want dat valt hier geregeld uit) worden gekocht, maar dat gebeurt via de docent, die ook voor de nazorg en het onderhoud gaat zorgen. Als het goed is komen die volgende week.

Gedurende de cursussen bleek dat de was oudere vrouwen problemen hadden met de draad door een ringetje te halen. Dat probleem kon ik thuis brengen en had uit voorzorg een stapeltje leesbrillen in allerlei sterktes meegenomen. Er ging een nieuwe wereld voor deze vrouwen open.

De opleiding duurt twee weken (10 cursusdagen) vijf uren per dag en in de pauze krijgen ze eten (Mais). Alleen daarom al is de opkomst 100%. De inzet is dat ook en er wordt tussentijds ook gezongen. Dat maak ik op mijn werk in Nederland weinig mee.

Dagelijks worden de vorderingen door de vrouwen trots aan mij getoond. Ontzettend leuk. Als het zo door blijft gaan zullen we het in mijn periode redden. Maar het blijft Afrika….

Project Lies in de Maramba-kliniek

Ik ben begonnen in de Marambakliniek om misschien later ook nog in het St. Joseph Hospice te gaan werken.

De Marambakliniek is zo’n 15 minuten heen en 30 minuten terug fietsen van ons huisje. Er werken meer vrijwilligers uit ons guesthouse zodat we ’s morgens er samen naartoe kunnen fietsen. Dat gaat prima. Ik ben in de kliniek begonnen in de apotheek. Daar heb ik helemaal geen ervaring in, maar het is een nieuwe belevenis voor me en leerzaam. Mijn werk bestond voornamelijk uit medicijnzakjes klaarmaken voor patiënten zodat ze in voorraad zijn en ze snel meegegeven kunnen worden. Vandaag heb ik geholpen bij de zwangere vrouwen. Voordat ze naar controle gaan naar de dokter, komen ze eerst terecht bij het wegen, lengte meten en de bloeddruk meten. Daarbij heb ik geholpen bij een apart groepje meisjes tussen de 16 en 18 jaar. Indrukwekkend.

Volgende week een nieuw blog,

Groetjes,

Karel en Lies.