We zitten nu ruim anderhalve week in Zambia en voelen ons erg thuis. Thuis in het land en bij de Zambianen, in het vrijwilligershuis, maar zeker ook in de projecten waarin Lies en ik werken.

We leven midden in de community. Eenmaal de poort uit van het vrijwilligershuis worden we doorlopend aangesproken door menen die ons steeds beter gaan kennen en ons steeds meer over zichzelf, over de gemeenschap en over het land vertellen. De jongeren met wie we spreken zijn verrassend open. Rode draden zijn vreedzaam samenleven, armoede, werkloosheid en incomplete gezinnen als gevolg van de kaalslag door aids.

Toch zijn de Zambianen geen klagers. Geregeld verwachtte ik na weer een aangrijpend verhaal aangeklampt te worden met verzoeken om hulp en in ieder geval om geld om de komende dag door te komen., maar dat gebeurde niet. Ze hopen me de komende dagen nog eens te zien en dan wat meer van ons te horen over Nederland.

De buurten waarin we werken zijn ronduit smerig. Omdat overtollige spullen en lege plastic flessen gewoon weggegooid worden leven ze als het ware op een grote vuilnisbelt, waar alleen het eigen erf krampachtig schoongehouden wordt. De publieke ruimte is vervuild en een vuilnisophaaldienst is voor de gemeente een onhaalbare luxe. Het stinkt en ritselt van het ongedierte.

Project Karel

Ik heb weer last van een ontsteking in mijn schouder waardoor ik moeilijk kan mountainbiken. Ik loop daarom naar mijn project in het gehucht Ngwenya. Dat is ongeveer drie kwartier lopen, maar een genot zo ’s ochtends om een uur of kwart over acht. Het is dan nog niet zo heet en er zijn veel mensen op straat. Als ik bij mijn project “Tutalike, live begins “ aankom groet ik alle al aanwezige cursisten met ‘Hello buzzy bees’, verwijzend naar de mascotte die ik de groep heeft meegegeven (een knuffel in de gedaante van een bij, gebreid door Turid). Good morning, Karel klinkt het dan enthousiast in koor terug. Ik ben thuis.

Leuk is het te merken dat er zich inmiddels vier jongens van een jaar of 18 hebben aangesloten bij het breiproject. Ze zien de mogelijkheden van het aanleren van deze nieuwe vaardigheden. Ze zijn leergierig, ambitieus en zitten vol energie. Ze worden in hoog tempo door de andere vrouwen bijgeschoold en dat vinden de oudere vrouwen ook weer prachtig. De groep heeft de machines inmiddels aardig onder controle en alle basisvormen hebben ze onder de knie. De eersten hebben hun werkstuk (een schooltrui voor een kind van 6) af. Vrijdag loopt de cursus af.

We hadden over belangstelling van de pers (krant en tv) al niet te klagen. (Zie foto) Ook het ministerie van ontwikkeling heeft ons ontdekt. Zij hebben toegezegd de certificaten te zullen uitreiken aan de geslaagden. Dat gaat op zich weer meer pers genereren. In het volgende blog hierover meer.

Project Lies

Soms kan ik een dagdeel helpen bij de apotheek van de kliniek; (daar zorg ik voor de voorraad medicijnen), maar meestal wordt ik ingezet bij de begeleiding van zwangere vrouwen en jonge baby’s. Deze moeders krijgen eerst een soort les over hoe je met je lichaam om moet gaan; wat je moet eten als je zwanger bent, hygiëne, hoe je voor je baby moet zorgen en vooral gezinsplanning. Ik begrijp er niet veel van want de voorlichting gebeurd in hun eigen taal. Daarna komen ze bij mij en ga ik de moeders of het kind wegen, de bloeddruk meten van de moeder en de lengte van de baby’s meten. Het is echt heeeeeeel leuk werk. Met die gegevens gaan ze door naar de dokter. Vandaag mocht ik bij de onderzoeken kijken van zwangere vrouwen; hoever ze waren in de zwangerschap (meten van de buik met een centimeter), hoe de baby ligt en luisteren naar de hartslag. Later mocht ik het zelf doen, onder toezicht natuurlijk. Bij 1 moeder was er een verrassende ontwikkeling; ze zei dat ze 7 maanden zwanger was maar het bleken al 9 maanden te zijn. We moesten er allemaal erg om lachen.

De verpleegsters zijn allemaal erg relaxt en hulpvaardig. Ik heb daar ook al een paar mensen een leesbril kunnen gegeven. De ene verpleegster had maar 1 pootje aan de bril en deze viel steeds van haar neus af, een ander had een moeder en een tante die………. Nog niet eens zo makkelijk hoor onze leesbrillen want hun neuzen hebben vaak een wat andere vorm dan de onze. Ik kan daar werken met m’n eigen kleren aan; dus geen lange wikkelrok (kan ik ook niet mee fietsen), maar ze hebben me er wel een keer in gezien en deze rok is al geclaimd door een zuster. (stof gekregen van Tanja uit Indonesië)

Het wordt hier met de dag heter; gisteren was het al 34 graden. Het terugfietsen is de zwaarste klus van de dag. (berg op en de hitte). Soms loop ik gewoon lekker een stuk. Een heerlijk vooruitzicht is ook het eten hier. 2 keer per dag een warme maaltijd en altijd groente er bij. Heel gevarieerd.

Wordt vervolgd.