8. Afronden en afscheid

Van de wel honderd taxichauffeurs in Livingstone kennen we inmiddels al de helft. Zij ons in ieder geval, want een wit ouder stel dat er al een week of drie door het stadje loopt valt op. Ik word al mr. Sunbird genoemd, naar het Guest House waar ze ons steeds naartoe terug brengen. De taxi nemen is er ook spotgoedkoop en de temperatuur overdag varieert tussen de 32 en 40 graden. Dan is de keuze snel gemaakt. De taxi’s hebben een gemiddelde leeftijd van ruim boven de tien jaar en een even lange achterstand in onderhoud. Maar het rijdt en de chauffeurs zijn goedgemutst en nemen je desnoods voor de bodemprijs mee (5 kwatcha, oftewel € 0,50).

Vrijdag (28/8) zijn we naar een arme wijk gegaan om de kleren van Nico en veel van de kinderkleertjes van Elleke te brengen. Wat we aantroffen was onvoorstelbaar. Een gezin van 13 mensen leeft daar in een volstrekt kaal huisje met twee verblijven. Ze slapen op de grond en hebben geen enkele voorziening. Het laatst is het water afgesloten omdat ze het vastrecht niet meer konden betalen. De blinde man leeft dagelijks in onzekerheid of en zo ja wat hij zijn vrouw, kinderen en de twee kleinkinderen van zijn inmiddels aan aids overleden dochter en schoonzoon, zal kunnen bieden. De kleding en het meegebrachte eten werden in grote dankbaarheid aanvaard. Ze kunnen er weer even mee verder, maar de volledige afhankelijkheid blijft en lossen wij ook niet op. De blinde man zingt en speelt gitaar. Hij heeft een lied voor ons gezongen over het niet bij de pakken neer gaan zitten, ook als je niets hebt …. Onder de indruk zijn we weer naar huis gegaan, in ieder geval met de zekerheid dat de kleren en het eten meer dan goed terecht gekomen zijn.

Project Lies (Maramba kliniek)

Ik ben inderdaad blijven werken in de Maramba kliniek en niet zoals eerst de bedoeling was, om nog in een Hospice te gaan helpen. Het beviel me zo goed om in het Maramba te helpen en bovendien was ik goed ingewerkt en waren de zusters erg hulpvaardig. Het Engels spreken valt nog niet zo mee, omdat ze het hier vloeiend spreken verwachten ze van mij dat ik het direct in 1 keer begrijp maar dan leggen ze het gewoon nog een keertje uit. Het bleef leuk om zwangere vrouwen te begeleiden en voor baby”s te zorgen. Waar ze steeds maar weer tegenaan lopen is het probleem van de instrumenten. Ze kwamen bij mij van andere afdelingen regelmatig de bloeddrukmeter lenen en die zag er al niet uit! De laatste dag dat ik er werkte begaf die het. We hebben het nog geprobeerd met nieuwe batterijen, maar we kregen hem niet meer aan de praat. Het gaat zo met alles waar we daar mee werken, maar…..de mensen zijn enorm creatief en klagen niet. Je kunt op de foto zien hoe ze hier een rolstoel repareren.

Project Karel

Na het breiproject in Ngwenya is ook het schooltje voor de buurtkinderen in de tuin van ons guest house een groot succes geworden. Met de dag kwamen er meer kindertjes. Het gerucht over de boterhammen met pindakaas en de limonade zal zich wel als een lopend vuur hebben verspreid. Hun ijver en enthousiasme was er niet minder om. We stonden verbaasd wat kinderen in ruim anderhalve week kunnen leren. Bij het afscheid (dinsdag 2/9) waren er 21. Het leukst is nog dat de programmaleidster (en eigenaresse van het guest house , Rabeccah) van plan is deze activiteit structureel te maken en ook te gaan overleggen of het iets is waar ook vrijwilligers voor kunnen kiezen. Voorlopig neemt een lokale juf het over. Wellicht dat er op den duur dan ook wat leerboeken kunnen worden aangeschaft. Nu moesten we dagelijks lesstof bedenken.

Na vier weken zit ons Zambiaanse avontuur er weer op. Het heeft in alle opzichten gebracht wat we ervan gehoopt hadden. Mooie projecten, lieve mensen, een prima guest house met een enthousiaste en daadkrachtige staf en verder van iedereen alle medewerking die we maar wilden. Ook Travel Active, de organisatie waarmee we naar Zambia zijn gegaan heeft prima werk geleverd, ook als het op verschillende momenten tegen zat (tijdelijk verbod op deelname aan medische projecten en noodgedwongen uitstel van onze trip i.v.m. overlijden pa).

Mocht je ooit in de gelegenheid zijn om zoiets te doen, aarzel dan, maar niet lang.

7. Oogsten .....

In de projecten waarin we werken renderen we nu optimaal. We kennen de stad inmiddels (Livingstone is ook helemaal niet zo groot) en we weten ook precies wat je waar het beste kunt kopen. Soms lukt het ons om de bodemprijzen te bedingen (de prijzen die de lokale bevolking betaalt) maar de gangbare “mzungu-prijzen” (prijzen die je met kans op succes aan de witte mensen kunt vragen) betalen we doorgaans ook niet. We pingelen overal over en komen dan ergens in het midden uit. Iedereen blij.

Ons tempo hebben we inmiddels wat aan de Zambianen en aan de omstandigheden aangepast. Ook dat afspraken nooit stipt worden nagekomen hebben we hier inmiddels geaccepteerd. Two o’clock “Zambian time” is dan uiterlijk half drie. Als iedereen die regel zo uitlegt is er ook niets aan de hand.

Zambia mag dan wel een vredelievend en een niet crimineel land zijn, op een ander gebied is het hier ook niet helemaal ongevaarlijk. Bij aankomst was ons nog verzekerd dat het allemaal reuze meevalt, maar inmiddels hebben we wel schorpioenen in de tas bij vrienden meegemaakt en is er gisteren bij ons huisje een gifslang van een meter gekilled door iemand van het personeel. Vanochtend hoorden we dat er op het project waar Karel werkt een baby is overleden na een slangenbeet. Lies inspecteert ’s avonds trouw het bed op ongewenste logees.

Projecten Karel

De breitrainingen zitten erop en de feestelijke uitreiking van de certificaten door de gouverneur heeft vrijdag 21 augustus plaatsgevonden. Wat een feest. De vrouwen waren er al twee uur voor de officiële uitreiking en zongen en dansten opgewonden. De gouverneur werd voorafgegaan door e nkele ambtenaren die ter plekken alles moesten voorbereiden. Die deden erg zenuwachtig, vooral nadat ze er drie kwartier na het afgesproken tijdstip, nog niet was. Ik heb ontdekt dat (ook) hier in Zambia hoge gezagsdragers hun status vooral ontlenen aan het laten wachten van anderen. Maar ze is gekomen en na het volkslied, het gebed en vier tenenkrommende speeches kregen de vrouwen het door hen felbegeerde diploma. Dat werd zingend en dansend en begeleid door een soort “indianenkreten” in ontvangst genomen. De wereld ziet er nu voor hen anders uit. Zo voelen ze het tenminste wel en inmiddels zijn de nieuwe breimachines gearriveerd en is er een productieschema opgesteld voor het maken van “schooltruien”. Er kan begonnen worden met het verdienen van geld voor de (klei)kinderen. “Schooltruien”, hoor ik je denken? Ja! Als het hier winter of lente is dan moeten de kinderen truien aan. Ze vinden het ook frisjes als het onder de 30 graden is.

Met de diploma uitreiking is het project in Ngwenya eigenlijk afgerond. Ik ga de komende week nog wel een paar keer kijken, maar mijn dagelijkse betrokkenheid is afgelopen. Tijd dus voor het zoeken naar wat nieuws. Dat was snel gevonden. Er lopen veel kinderen rond ons guesthouse met hun ziel onder de armen. Ze gaan ook niet naar school omdat hun ouders daarvoor geen geld hebben. In overleg met de programmacoördinator van Dream Livingstone hebben we in de tuin een schooltje opgezet. We hebben schriften en potloden gekocht en zijn aan de slag gegaan. Maandagochtend om 9 uur stonden er al 14 kinderen op de stoep in leeftijd variërend tussen 3 en 11 jaar. Na uitgezocht te hebben wat hun startniveau is zijn we met maatwerkprogramma’s aan de slag gegaan. Wat een enthousiasme. Dinsdag waren er 15 en woensdag en donderdag waren er al 16. We maken de sommen en taalrebussen zelf. Gelukkig worden we wel bijgestaan door een Zambiaanse juf die alles vertaald en ons achtergrondinformatie geeft over de kinderen. De kinderen ervaren school als een feest en dat geldt voor mij inmiddels ook. Vooral de “gymles”. Ze springen fanatieker dan de Massai en lijken onvermoeibaar. Prachtig. Met een boterham met pindakaas en een beker limonade eindigt de les. Voor de meesten is het het eerste wat ze die dag te eten kregen.

Project Lies

Ja, op mijn project gaat het prima; ik heb het er erg naar m’n zin. Het is precies het werk wat ik graag wilde gaan doen. Op dinsdags en donderdags komen de vrouwen met de baby’s uit de bush om ze in de kliniek te laten wegen. Zijn er dan kinderen met ondergewicht, dan komen ze door naar onze afdeling, ook de vrouwen die zwanger en H.I.V. besmet zijn en dat zijn er veel. Er worden dan verschillende soorten onderzoeken gedaan, gesprekken gevoerd, voorlichting gegeven en medicijnen meegegeven. Maar het leukste is wel de baby’s wegen en meten. Soms zitten ze aan m’n armen en zie je ze denken; die kleur is anders! Sommigen lachen en sommige baby’s beginnen te huilen. Ik werk bijna niet meer bij de apotheek, maar de afdeling van de zwangere vrouwen en baby’s is ook veel leuker. Vandaag heb ik de laatste 2 leesbrillen daar ook weg kunnen geven.

Vanmiddag zijn we bij Susiku geweest (van Karels breiproject) om de babykleertjes van Elleke alvast naar toe te brengen. Susiku kent de allerarmsten. Morgen brengen we alvast een deel van de kleertjes en wat shirts van Nico naar een heel arm gezin waarvan de vader blind is en dus bijna niet aan werk en inkomen kan komen. Susiku gaat nadenken over wie de armste gezinnen zijn met kleintjes, die het het hardste nodig hebben. Daar gaat ze dan pakketten met kleertjes voor klaarmaken. Het komt allemaal zeker goed terecht; daar zijn we helemaal van overtuigd.

Het afgelopen weekend zijn we naar Chobe Nationaal park geweest, net over de grens in Botswana. Het was er prachtig en we hebben enorm veel wilde dieren gezien. We hebben een boottocht gemaakt (nijlpaarden en krokodillen) en zijn er 3 keer met een jeep op uit geweest. (o.a. olifanten, leeuwen, giraffen, buffels en een luipaard). ‘s nachts gekampeerd in een tent IN het park!!!!!! Spannend hoor, al die dierengeluiden zo dichtbij, vooral al je ’s nachts naar de wc moet.

De tijd vliegt hier voorbij; nog maar 1 week.

6. Onze draai gevonden

We zitten nu ruim anderhalve week in Zambia en voelen ons erg thuis. Thuis in het land en bij de Zambianen, in het vrijwilligershuis, maar zeker ook in de projecten waarin Lies en ik werken.

We leven midden in de community. Eenmaal de poort uit van het vrijwilligershuis worden we doorlopend aangesproken door menen die ons steeds beter gaan kennen en ons steeds meer over zichzelf, over de gemeenschap en over het land vertellen. De jongeren met wie we spreken zijn verrassend open. Rode draden zijn vreedzaam samenleven, armoede, werkloosheid en incomplete gezinnen als gevolg van de kaalslag door aids.

Toch zijn de Zambianen geen klagers. Geregeld verwachtte ik na weer een aangrijpend verhaal aangeklampt te worden met verzoeken om hulp en in ieder geval om geld om de komende dag door te komen., maar dat gebeurde niet. Ze hopen me de komende dagen nog eens te zien en dan wat meer van ons te horen over Nederland.

De buurten waarin we werken zijn ronduit smerig. Omdat overtollige spullen en lege plastic flessen gewoon weggegooid worden leven ze als het ware op een grote vuilnisbelt, waar alleen het eigen erf krampachtig schoongehouden wordt. De publieke ruimte is vervuild en een vuilnisophaaldienst is voor de gemeente een onhaalbare luxe. Het stinkt en ritselt van het ongedierte.

Project Karel

Ik heb weer last van een ontsteking in mijn schouder waardoor ik moeilijk kan mountainbiken. Ik loop daarom naar mijn project in het gehucht Ngwenya. Dat is ongeveer drie kwartier lopen, maar een genot zo ’s ochtends om een uur of kwart over acht. Het is dan nog niet zo heet en er zijn veel mensen op straat. Als ik bij mijn project “Tutalike, live begins “ aankom groet ik alle al aanwezige cursisten met ‘Hello buzzy bees’, verwijzend naar de mascotte die ik de groep heeft meegegeven (een knuffel in de gedaante van een bij, gebreid door Turid). Good morning, Karel klinkt het dan enthousiast in koor terug. Ik ben thuis.

Leuk is het te merken dat er zich inmiddels vier jongens van een jaar of 18 hebben aangesloten bij het breiproject. Ze zien de mogelijkheden van het aanleren van deze nieuwe vaardigheden. Ze zijn leergierig, ambitieus en zitten vol energie. Ze worden in hoog tempo door de andere vrouwen bijgeschoold en dat vinden de oudere vrouwen ook weer prachtig. De groep heeft de machines inmiddels aardig onder controle en alle basisvormen hebben ze onder de knie. De eersten hebben hun werkstuk (een schooltrui voor een kind van 6) af. Vrijdag loopt de cursus af.

We hadden over belangstelling van de pers (krant en tv) al niet te klagen. (Zie foto) Ook het ministerie van ontwikkeling heeft ons ontdekt. Zij hebben toegezegd de certificaten te zullen uitreiken aan de geslaagden. Dat gaat op zich weer meer pers genereren. In het volgende blog hierover meer.

Project Lies

Soms kan ik een dagdeel helpen bij de apotheek van de kliniek; (daar zorg ik voor de voorraad medicijnen), maar meestal wordt ik ingezet bij de begeleiding van zwangere vrouwen en jonge baby’s. Deze moeders krijgen eerst een soort les over hoe je met je lichaam om moet gaan; wat je moet eten als je zwanger bent, hygiëne, hoe je voor je baby moet zorgen en vooral gezinsplanning. Ik begrijp er niet veel van want de voorlichting gebeurd in hun eigen taal. Daarna komen ze bij mij en ga ik de moeders of het kind wegen, de bloeddruk meten van de moeder en de lengte van de baby’s meten. Het is echt heeeeeeel leuk werk. Met die gegevens gaan ze door naar de dokter. Vandaag mocht ik bij de onderzoeken kijken van zwangere vrouwen; hoever ze waren in de zwangerschap (meten van de buik met een centimeter), hoe de baby ligt en luisteren naar de hartslag. Later mocht ik het zelf doen, onder toezicht natuurlijk. Bij 1 moeder was er een verrassende ontwikkeling; ze zei dat ze 7 maanden zwanger was maar het bleken al 9 maanden te zijn. We moesten er allemaal erg om lachen.

De verpleegsters zijn allemaal erg relaxt en hulpvaardig. Ik heb daar ook al een paar mensen een leesbril kunnen gegeven. De ene verpleegster had maar 1 pootje aan de bril en deze viel steeds van haar neus af, een ander had een moeder en een tante die………. Nog niet eens zo makkelijk hoor onze leesbrillen want hun neuzen hebben vaak een wat andere vorm dan de onze. Ik kan daar werken met m’n eigen kleren aan; dus geen lange wikkelrok (kan ik ook niet mee fietsen), maar ze hebben me er wel een keer in gezien en deze rok is al geclaimd door een zuster. (stof gekregen van Tanja uit Indonesië)

Het wordt hier met de dag heter; gisteren was het al 34 graden. Het terugfietsen is de zwaarste klus van de dag. (berg op en de hitte). Soms loop ik gewoon lekker een stuk. Een heerlijk vooruitzicht is ook het eten hier. 2 keer per dag een warme maaltijd en altijd groente er bij. Heel gevarieerd.

Wordt vervolgd.

5 Settelen en aan de slag

De heenreis naar Livingstone verliep volgens plan. Geen onoverkomelijke problemen.

Projectleider Rabeccah kwam ons goedlachs van het vliegtuig afhalen en bracht ons naar de Highlands een stuk bush dat door de gemeente is aangewezen als uitbreidingsgebied voor Livingstone en waar ook het vrijwilligershuis staat. Het zat alleen de eerste dag nog helemaal vol zodat we even bij een eenvoudig guesthouse aan de overkant werden ondergebracht.

Afrika en de mensen kwamen meteen weer “binnen”. Ontzettend vriendelijk, behulpzaam en vrolijk. Zoals we ze kenden vanuit de eerdere trips. We voelden ons meteen thuis.

We wonen op loopafstand van het centrum van de stad (een half uur ongeveer). De stad ligt wel een meter of honderd lager. De heenweg gaat als een speer en terug wordt het wat moeizamer. We zijn vrijdag meteen naar de stad gelopen om hem te verkennen.

In ons vrijwilligershuis waar we zaterdag definitief terecht konden wonen ongeveer 30 vrijwilligers uit zeker 12 verschillende landen. De meesten zijn veel jonger en driekwart is vrouw. Voor mij voelt het als bij de Nationale ombudsman. Vertrouwd, dus J!. De vrijwilligers werken op allerlei verschillende projecten in Livingstone, variërend van metselen tot medische hulpverlening en les geven op school.

Op werkdagen zijn we op de projecten, in de weekenden kunnen we dingen voor onszelf doen.

We gaan naar de projecten met een fiets. Die werden ons zondagochtend ter beschikking gesteld en we besloten ze meteen uit te proberen door ermee naar de Victoria Falls te rijden. Die liggen zo’n 15 kilometer bij ons vandaan. De fietsen doen het prima (dank je Kevin!!). De Falls liggen nog een paar honderd meter lager dan de stad. Dat betekende dat de heenweg nog gemakkelijker ging, maar de terugweg ….. We hebben die nacht uitstekend geslapen.

Maandag gingen we dan na een oriëntatiebijeenkomst echt aan de slag.

Project Karel: Tutalike (life begins )

Ik ga me helemaal storten op een project voor vrouwen in een straatarme wijk van Livingstone (Gwenya). In het project wil ik met een groep vrouwen een bedrijfje opzetten om met breimachines schoolkleren te maken die kunnen worden verkocht, waarmee geld kan worden verdiend. De groep bestaat voornamelijk uit HIV-besmette vrouwen en weduwen, meestal met kleine kinderen. Een erg kwetsbare groep dus. Ze hebben een plan, een gedreven coördinator (Suziku) maar geen kennis van het omgaan met breimachines, geen breimachines, geen wol, naalden, scharen, enzovoorts. Daar gaan we aan werken. Met een maand moet het bedrijfje volledig van de grond zijn gekomen. (We hadden ook al wat breinaalden meegenomen en ze waren daar erg blij mee want de meeste vrouwen breiden nu met fietsspaken)

Achterliggende doel van het project is om de kinderen die nu vanaf 8 jaar met een handbeitel stenen klein maken om gebruikt te worden in de fundamenten van huizen weer naar school te krijgen. Uit geldnood werken ze nu, maar met de opbrengst van het bedrijfje kan daarin verandering worden gebracht. Met een opleiding maken ze meer kans op een betere baan in de stad.

We hadden al het één en ander via de email voorbereid en het projectplan had ik al voorlopig goedgekeurd. (was al in de COR-box geweest J)

Als ik maandagmiddag op het project kom zijn er al twee docenten druk in de weer om met geleende breimachines uit te leggen hoe het werkt. Nog even zonder wol want dat was er nog niet.

Nadat ik met de over-all projectleider (Rabeccah) en Suziku) de planning en het budget nog een keer stevig heb doorgenomen hebben we in de stad de wol en dergelijke meteen gekocht. Er moeten ook nog twee wat duurdere breimachines (niet op electra, want dat valt hier geregeld uit) worden gekocht, maar dat gebeurt via de docent, die ook voor de nazorg en het onderhoud gaat zorgen. Als het goed is komen die volgende week.

Gedurende de cursussen bleek dat de was oudere vrouwen problemen hadden met de draad door een ringetje te halen. Dat probleem kon ik thuis brengen en had uit voorzorg een stapeltje leesbrillen in allerlei sterktes meegenomen. Er ging een nieuwe wereld voor deze vrouwen open.

De opleiding duurt twee weken (10 cursusdagen) vijf uren per dag en in de pauze krijgen ze eten (Mais). Alleen daarom al is de opkomst 100%. De inzet is dat ook en er wordt tussentijds ook gezongen. Dat maak ik op mijn werk in Nederland weinig mee.

Dagelijks worden de vorderingen door de vrouwen trots aan mij getoond. Ontzettend leuk. Als het zo door blijft gaan zullen we het in mijn periode redden. Maar het blijft Afrika….

Project Lies in de Maramba-kliniek

Ik ben begonnen in de Marambakliniek om misschien later ook nog in het St. Joseph Hospice te gaan werken.

De Marambakliniek is zo’n 15 minuten heen en 30 minuten terug fietsen van ons huisje. Er werken meer vrijwilligers uit ons guesthouse zodat we ’s morgens er samen naartoe kunnen fietsen. Dat gaat prima. Ik ben in de kliniek begonnen in de apotheek. Daar heb ik helemaal geen ervaring in, maar het is een nieuwe belevenis voor me en leerzaam. Mijn werk bestond voornamelijk uit medicijnzakjes klaarmaken voor patiënten zodat ze in voorraad zijn en ze snel meegegeven kunnen worden. Vandaag heb ik geholpen bij de zwangere vrouwen. Voordat ze naar controle gaan naar de dokter, komen ze eerst terecht bij het wegen, lengte meten en de bloeddruk meten. Daarbij heb ik geholpen bij een apart groepje meisjes tussen de 16 en 18 jaar. Indrukwekkend.

Volgende week een nieuw blog,

Groetjes,

Karel en Lies.

Opnieuw in de startblokken

Het vergde wel veel regelwerk, maar de reis en de deelname aan het project is verzet en alles is bevestigd. Donderdag a.s. (6 augustus) beleven we de herstart van ons Zambia-avontuur.Ondertussen hebben we nog meer spulletjes meegekregen voor het project en het was weer de vraag of alles mee kon. En ja hoor, met wat passen en meten en wat gecontroleerd geweld zat alles er weer in. We moeten wel veel kleren aan op de heenreis.Die hoeven dan niet in de koffers. Dat wordt nog zweten, want zowel voor Nederland als voorZambia wordt voor donderdag erg warm weer voorspeld.

Het volgende blog komt uit Zambia, er vanuit gaande dat er stroom is en internet.Daar hebben we best vertrouwen in, gelet op de andere blogs die daar regelmatig vandaan komen.

Tot blogs

Karel en Lies

Tweede bericht: Donkere wolk

Tweede bericht: Donkere wolk

De donkere wolk boven de reis waar we het in het eerste blog over hadden is tot ontlading gekomen. De vader van Lies (94) is erg ziek en zijn toestand heeft zich verslechterd. De keuze om toch naar Zambia te vertrekken werd steeds moeilijker omdat hij niet meer beter wordt is de kans op overlijden groot. Dat kan op korte termijn zijn, maar ook over een paar weken als we goed en wel in Zambia zouden zitten en het project zouden moeten afbreken om weer terug te gaan naar Nederland. Je weet het niet.

Maandagmiddag hebben we de knoop doorgehakt, na een fijn gesprek met Kevin van Travel Active, de organisatie waardoor we uitgezonden worden. Verschuiven naar augustus bleek mogelijk en dat luchtte ons enorm op. Ook is er dan plek voor ons in het vrijwilligershuis.

We gaan dus de maand augustus in plaats van de periode 23 mei tot 21 juni. Ook het overboeken van de vliegtickets bleek mogelijk.

Positief is dat Karel nu meer tijd heeft om zijn plannen met micro-kredieten beter af te stemmen met de lokale projectleider. Zo kunnen ze daar alvast over verschillende mogelijkheden nadenken voordat we komen en begint Karel niet bij nul. De kans is dan groter dat er echt al het een en ander van de grond is gekomen voordat we eind augustus weer naar Nederland terug gaan.

Zelfs aan deze trieste ontwikkeling zit een positieve kant.

We houden jullie op de hoogte.

Groetjes,

Karel en Lies te Lindert

Eerste bericht: Nog één weekje .....

Eerste bericht: Nog één weekje …

We zijn al heel lang bezig met de voorbereidingen van onze reis naar Zambia, maar het komt nu echt dichtbij. Volgende week zaterdag (23 mei) vertrekken we van Schiphol via Londen en Johannesburg naar Livingstone in Zambia. Daar worden we door de lokale mensen van het project opgehaald en naar het vrijwilligershuis gebracht. De dag erop gaat het werken echt beginnen.

We hebben de laatste informatie ter voorbereiding van de reis ontvangen en ook extra informatie over de projecten waar we aan mee gaan doen. Lies is ingedeeld bij het St. Joseph Hospice waar ze globaal genomen halve dagen gaat werken. De rest van de tijd wordt ze ingezet in de Maramba Clinic op verschillende afdelingen. Ter plekke ziet ze wel wat dat allemaal precies gaat inhouden. Karel heeft de bevestiging van de Malota School binnen. Dat is een project waarin hij wat les gaat geven en allerlei sportactiviteiten gaat organiseren. Karel wil zich ook gaan bezig houden met het opzetten van kleine bedrijfjes met groepen vrouwen die HIV/Aids besmet zijn. Dat gebeurt met inzet van micro kredieten. Dat is nog niet helemaal rond.

We hebben heel veel mee te nemen. Vooral spulletjes om “daar” te laten. Zo heeft een collega van Karel een hele extra koffer met mooie kinderkleertjes meegegeven en onze kleinkinderen Yani en Célia hebben een paar van hun knuffels bij in de koffer gestopt. Geweldig!!

Dit eerste bericht is ook een test of het reisblog werkt. Het daarom nuttig dat jullie even op dit bericht reageren. Wij weten dan dat het werkt.

Nog wat laatste voorbereidingen (pasfoto’s, US-dollars kopen, e.d.) en we zijn helemaal klaar.

Wel spannend is hoe het met de gezondheid van Pa Sevink gaat. Zijn hoge leeftijd en zijn wankele gezondheid vormen een risico voor de trip, maar we hopen er het beste van.

Karel en Lies